Punktem wyjścia cyklu „Corpus Hominis” jest pytanie o współczesne postrzeganie cielesności i estetyki z nią związanej. Idealizacja formy ciała ludzkiego, utrwalana w naszej świadomości przez media społecznościowe, sprowadziła pojęcie piękna do truizmu, zatrzymując nasze postrzeganie na warstwie powierzchniowej.
Fotografia, przez swoje właściwości, skupia się na tym co powierzchowne, zewnętrzne w stopniu, w jakim nie może jej dorównać żadna inna dziedzina sztuki. Jednocześnie użycie tego medium do wniknięcia w głąb ludzkiego ciała stanowi zachętę do refleksji na temat percepcji cielesności. W realizacji projektu wykorzystane zostały techniki używane w diagnostyce medycznej: rejestracja elektronów, pola magnetycznego, promieniowania X, światła widzialnego, czy dźwięku. Na fotografiach obok obrazów zdrowych tkanek przedstawione są choroby i tkanki pobrane podczas sekcji zwłok. Wszystkie je łączy podobna estetyka. Wszystkie przedstawiają to samo życie, nieidealne i śmiertelne.
